سيّد جليل على بن طاووس در كتاب‏ «مصباح الزائر» در يكى از زيارت حضرت موسى بن جعفر (عليه السّلام) اين صلوات بر حضرت را كه مشتمل بر شمّه‏اى از فضايل‏ و مناقب و عبادات و مصائب آن جناب است نقل كرده است:

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ وَ صَلِّ عَلَى مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَصِیِّ الْأَبْرَارِ وَ إِمَامِ الْأَخْیَارِ وَ عَیْبَةِ الْأَنْوَارِ وَ وَارِثِ السَّکِینَةِ وَ الْوَقَارِ وَ الْحِکَمِ وَ الْآثَارِ الَّذِی کَانَ یُحْیِی اللَّیْلَ بِالسَّهَرِ إِلَى السَّحَرِ بِمُوَاصَلَةِ الاسْتِغْفَارِ حَلِیفِ السَّجْدَةِ الطَّوِیلَةِ وَ الدُّمُوعِ الْغَزِیرَةِ وَ الْمُنَاجَاةِ الْکَثِیرَةِ وَ الضَّرَاعَاتِ الْمُتَّصِلَةِ وَ مَقَرِّ النُّهَى وَ الْعَدْلِ وَ الْخَیْرِ وَ الْفَضْلِ وَ النَّدَى وَ الْبَذْلِ وَ مَأْلَفِ الْبَلْوَى وَ الصَّبْرِ وَ الْمُضْطَهَدِ بِالظُّلْمِ وَ الْمَقْبُورِ بِالْجَوْرِ وَ الْمُعَذَّبِ فِی قَعْرِ السُّجُونِ وَ ظُلَمِ الْمَطَامِیرِ ذِی السَّاقِ الْمَرْضُوضِ بِحَلَقِ الْقُیُودِ وَ الْجَنَازَةِ الْمُنَادَى عَلَیْهَا بِذُلِّ الاسْتِخْفَافِ وَ الْوَارِدِ عَلَى جَدِّهِ الْمُصْطَفَى وَ أَبِیهِ الْمُرْتَضَى وَ أُمِّهِ سَیِّدَةِ النِّسَاءِ، بِإِرْثٍ مَغْصُوبٍ وَ وِلاءٍ مَسْلُوبٍ وَ أَمْرٍ مَغْلُوبٍ وَ دَمٍ مَطْلُوبٍ وَ سَمٍّ مَشْرُوبٍ اللَّهُمَّ وَ کَمَا صَبَرَ عَلَى غَلِیظِ الْمِحَنِ وَ تَجَرَّعَ غُصَصَ الْکُرَبِ وَ اسْتَسْلَمَ لِرِضَاکَ وَ أَخْلَصَ الطَّاعَةَ لَکَ وَ مَحَضَ الْخُشُوعَ وَ اسْتَشْعَرَ الْخُضُوعَ وَ عَادَى الْبِدْعَةَ وَ أَهْلَهَا وَ لَمْ یَلْحَقْهُ فِی شَیْ‏ءٍ مِنْ أَوَامِرِکَ وَ نَوَاهِیکَ لَوْمَةُ لائِمٍ صَلِّ عَلَیْهِ صَلاةً نَامِیَةً مُنِیفَةً زَاکِیَةً تُوجِبُ لَهُ بِهَا شَفَاعَةَ أُمَمٍ مِنْ خَلْقِکَ وَ قُرُونٍ مِنْ بَرَایَاکَ وَ بَلِّغْهُ عَنَّا تَحِیَّةً وَ سَلاما وَ آتِنَا مِنْ لَدُنْکَ فِی مُوَالاتِهِ فَضْلا وَ إِحْسَانا وَ مَغْفِرَةً وَ رِضْوَانا إِنَّکَ ذُو الْفَضْلِ الْعَمِیمِ وَ التَّجَاوُزِ الْعَظِیمِ بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.

خدایا درود فرست بر محمّد و اهل بیتش و درود فرست بر موسى بن جعفر، جانشین نیکوکاران و پیشواى خوبان‏ و خزانه انوار و وارث آرامش و متانت و حکمتها و آثار، آن‏که همواره شب را با بیدارى‏ تا سحر، با به هم پیوستن استغفار زنده مى‏داشت، هم‏ پیمان سجده‏ هاى طولانى و اشکهاى سرشار و راز و نیاز بسیار و ناله ‏هاى به هم پیوسته و قرارگاه خرد و عدالت و خوبى و کرم و بذل و خوگرفته به بلا و صبر، پایمال شده به ستم و دفن شده به بى‏ عدالتى و معذّب در عمق زندانها و تاریکیهاى زیرزمینها، با ساق کوبیده، به حلقه هاى زنجیرها و جنازه‏اى‏ که با خوارى و سبک انگاشتن بر آن‏جار زده شده،وارد شونده بر جدّش مصطفى و پدرش مرتضى و مادرش‏ سرور بانوان، با ارثى غصب شده و حکومتى ربوده،و فرمانى مغلوب و خونى خواسته و زهرى نوشانده، خدایا همچنان‏که او بر سختى محنت ها صبر کرد، جام اندوه گرفتاریها را نوشید و در برابر خشنودى‏ات تسلیم شد و طاعت را برایت خالص نمود و خشوع را بى‏آلایش کرد و فروتنى را شعار خود ساخت،و با بدعت و اهلش‏ دشمنى نمود و ملامت ملامتگرى در چیزى از اوامر و نواهى تو در او اثر نکرد، بر او درود فرست درودى بالنده‏ عالى، پاک که با آن درود بارى او واجب گردانى شفاعت امت هایى از آفریدگانت و گروه ‏هایى از مخلوقت و از جانب ما به او تحیت و سلام برسان و از نزد خود در موالاتش به ما فضل و احسان و آمرزش و رضوان عنایت کن که تو داراى فضل فراگیر و گذشت فراوان هستى، به مهربانى‏ ات اى مهربان‏ترین مهربانان.

ابوبصیر از امام موسی بن جعفر (علیه السلام) پرسید: «امام با چه نشانه‌هایی شناخته می‌شود؟» فرمود: «امام راستین صفاتی دارد که اولین و مهم‌ترین آن این است که امام قبلی معرفی‌اش کرده باشد. همان گونه که رسول خدا علی بن ابیطالب علیه السلام را معرفی کرد، هر امامی نیز باید امام پس از خود را معرفی نماید. نشانه‌ی دیگر آن است که هر چه از او می‌پرسند، جواب بدهد و از هیچ چیز بی‌خبر نباشد. نشانه‌ی دیگر اینکه هرگز در دفاع از حق سکوت نکند، از حوادث آینده خبر بدهد و به همه‌ی زبان‌ها سخن بگوید» سپس فرمود: «هم اکنون نشانه‌ای به تو می‌نمایم که قلبت مطمئن شود.» در همین حال مردی خراسانی وارد شد و شروع کرد به عربی سخن گفتن، اما امام پاسخش را به فارسی داد. مرد خراسانی گفت: «من خیال می‌کردم فارسی متوجه نمی‌شوید.» امام فرمود: «سبحان الله! اگر نتوانم جوابت را به زبان خودت بدهم، پس چه فضیلتی بر تو دارم؟»  سپس فرمود: «امام کسی است که سخن هیچ فردی بر او پوشیده نیست. او کلام هر شخص و هر موجود زنده ای را می فهمد. امام با این نشانه‌ها شناخته می‌شود و اگر اینها را نداشته باشد، امام نیست.» (قرب الاسناد، ص339)

زیارت جامعه کبیره از مهم‌ترین و کامل‌ترین زیارتنامه‌های امامان معصوم(علیهم السلام) است. این زیارتنامه از سوی امام هادی(علیه السلام) در پاسخ به درخواست یکی از شیعیان صادر شده است. مضمون زیارتنامه باورهای شیعه درباره امامت، مقام امامان و وظایف شیعیان در مقابل ائمه اطهار(علیهم السلام) است. امام هادی(علیه السلام) فرموده‌اند که پیش از خواندن این زیارت، زائر صد بار تکبیر بگوید تا دچار غلو در حق امامان نشود. زیارت جامعه کبیره را می‌توان حاوی یک دوره مباحث امام شناسی در قالب عبارات فصیح و دلنشین‌ به حساب آورد. در این زیارت، اهل بیت پیامبر جانشینان بر حق وی وصف شده‌اند و به تمام آموزه‌های شیعی به زبانی فصیح اشاره شده است، از جمله به ارتباط ائمه با پیامبر اکرم، برشمردن مقامات علمی و اخلاقی و سیاسی ائمه، اسوه بودن آنان، ارتباط امامت و توحید، رابطه شناختِ امام با شناخت خدا. از دیگر مباحث مطرح در این زیارت، عصمت اهل بیت (ع)، یکپارچگی خلقت ایشان، تولی و تبرّی و رجعت و تسلیم است. در این زیارت فضائل امامان به زبانی فصیح و در پیوند با قرآن و سنّت به بهترین وجه بیان شده است. این زیارت را شیخ طوسی در تهذیب و ابن بابویه در من لایحضره الفقیه نقل کرده‌اند.

بر این زیارت شرح‌های متعددی نوشته شده است. محمدتقی مجلسی (متوفی ۱۰۷۰ق) آن را دوبار شرح کرده است: یک بار به عربی در ضمن روضة المتقین که شرحِ کتاب من لایحضره الفقیه ابن بابویه است و یک بار به فارسی در ضمن کتاب لوامع صاحبقرانی که شرح فارسی همان کتاب ابن بابویه است. محمدباقر مجلسی هم در بحارالانوار، به ایجاز، فقراتی از آن را شرح کرده است. یکی از شروح بسیار زیبای این زیارت پر محتوا، ادب فنای مقرّبان از آیت الله جوادی آملی است.

اَلسَّلاَمُ عَلَى أَوْلِيَاءِ اللَّهِ وَ أَصْفِيَائِهِ السَّلاَمُ عَلَى أُمَنَاءِ اللَّهِ وَ أَحِبَّائِهِ‏ السَّلاَمُ عَلَى أَنْصَارِ اللَّهِ وَ خُلَفَائِهِ السَّلاَمُ عَلَى مَحَالِّ مَعْرِفَةِ اللَّهِ السَّلاَمُ عَلَى مَسَاكِنِ ذِكْرِ اللَّهِ‏ السَّلاَمُ عَلَى مُظْهِرِي أَمْرِ اللَّهِ وَ نَهْيِهِ السَّلاَمُ عَلَى الدُّعَاةِ إِلَى اللَّهِ السَّلاَمُ عَلَى الْمُسْتَقِرِّينَ فِي مَرْضَاةِ اللَّهِ‏؛ السَّلاَمُ عَلَى الْمُخْلِصِينَ فِي طَاعَةِ اللَّهِ السَّلاَمُ عَلَى الْأَدِلاَّءِ عَلَى اللَّهِ‏؛ السَّلاَمُ عَلَى الَّذِينَ مَنْ وَالاَهُمْ فَقَدْ وَالَى اللَّهَ وَ مَنْ عَادَاهُمْ فَقَدْ عَادَى اللَّهَ وَ مَنْ عَرَفَهُمْ فَقَدْ عَرَفَ اللَّهَ‏؛ وَ مَنْ جَهِلَهُمْ فَقَدْ جَهِلَ اللَّهَ وَ مَنِ اعْتَصَمَ بِهِمْ فَقَدِ اعْتَصَمَ بِاللَّهِ‏؛ وَ مَنْ تَخَلَّى مِنْهُمْ فَقَدْ تَخَلَّى مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ‏ وَ أُشْهِدُ اللَّهَ أَنِّي سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمْتُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبْتُمْ مُؤْمِنٌ بِسِرِّكُمْ وَ عَلاَنِيَتِكُمْ مُفَوِّضٌ فِي ذَلِكَ كُلِّهِ إِلَيْكُمْ؛ لَعَنَ اللَّهُ عَدُوَّ آلِ مُحَمَّدٍ مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ وَ أَبْرَأُ إِلَى اللَّهِ مِنْهُمْ‏ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ‏

سلام بر اولياء خدا و برگزيدگان او باد سلام بر آنان كه امين خدا هستند سلام بر دوستان (خاص) خدا؛ سلام بر يارى كنندگان (دين) خدا و جانشينان و خلفاى الهى سلام بر دلهاى محل معرفت خدا سلام بر قلوب پاك كه منزلگاه ذكر خداست؛ سلام بر آشكار كنندگان امر و نهى وحى خدا سلام بر داعيان خلق بسوى خدا سلام بر آنان كه در راه رضاى خدا ثابت قدم و پايدارند سلام بر آنان كه در طاعت خدا با اخلاصند سلام بر رهبران خلق بسوى خدا سلام بر آنان كه هر كه آنها را دوست دارد خدا را دوست داشته و هر كه با آنها دشمن است با خدا دشمن است و هر كه آنان را شناخت خدا را شناخته و هر كه آن بزرگواران را نشناخت خدا را نشناخته است و هر كس در امان آنها رفت و به آنها چنگ زد در حفظ و امان خدا رفته و هر كس آنها را واگذاشت خداى عز و جل را واگذاشته و خدا را گواه مى‏ گيرم كه من صلحم با هر كه شما صلح باشيد و در جنگ و مخالفتم با هر كه شما در جنگ و خلاف باشيد و من در ظاهر و باطن به شما ايمان دارم و كارم را در همه حال به شما تفويض كرده ‏ام خدا لعنت كند دشمنان آل محمد (ع) را از جن و انس و من بسوى خدا از آنها بيزارى مى ‏جويم و درود خدا بر محمد (ص) و آلش باد.