جمعی از شیعیان از راه دور برای دیدار با امام رضا(علیه السلام) به خراسان رفتند. این گروه خود را شیعه امام علی (علیه السلام) معرفی کردند و اذن ورود خواستند. اما امام (علیه السلام) فرمودند: من مشغولم و آنها را برگرداندند. روز بعد همین ماجرا تکرار شد. آن ها دو ماه در خراسان ماندند و موفق به دیدار آنحضرت نشدند. سرانجام از دربان خواستند به امام پیام دهد: «انَا إِنَّا شِيعَةُ أَبِيكَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع وَ قَدْ شَمِتَ بِنَا أَعْدَاؤُنَا فِي حِجَابِكَ لَنَا وَ نَحْنُ نَنْصَرِفُ هَذِهِ الْكَرَّةَ وَ نَهْرُبُ مِنْ بَلَدِنَا خَجِلًا وَ أَنَفَةً مِمَّا لَحِقَنَا وَ عَجْزاً عَنِ احْتِمَالِ مَضَضِ مَا يَلْحَقُنَا بِشَمَاتَةِ الْأَعْدَاءِ»؛  ما شیعیان پدرتان علی بن ابیطالب هستیم و دشمنان ما را شماتت می کنند. ما برمی گردیم و خجالت زده به شهرمان می رویم و توانایی تحمل شماتت دشمن را نداریم. امام به آنها اجازه ورود دادند. سلام کردند و امام پاسخ ندادند و اجازه نشستن هم ندادند و ایستاده با حضرت مشغول صحبت شدند و عرض کردند: ای پسر رسول خدا! این جفا و خفیف شمردن ما بعد از این دوری سخت برای چیست؟ امام فرمودند: «اقْرَءُوا وَ ما أَصابَكُمْ مِنْ مُصِيبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ وَ يَعْفُوا عَنْ كَثِيرٍ مَا اقْتَدَيْت مَا اقْتَدَيْتُ إِلَّا بِرَبِّي عَزَّ وَ جَلَّ فِيكُمْ وَ بِرَسُولِ اللَّهِ وَ بِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ مَنْ بَعْدَهُ مِنْ آبَائِيَ الطَّاهِرِينَ ع عَتَبُوا عَلَيْكُمْ فَاقْتَدَيْتُ بِهِمْ»؛ مصیبتی به شخصی وارد نمی شود مگر به خاطر کارهایی که انجام داده و در این کار به خدا و رسول او و امیر مؤمنین و آباء طاهرینم  اقتدا کردم. آنها از علت کار جستجو کردند. حضرت فرمودند: «به خاطر ادعایتان مبنی بر شیعه بودن؛ وای بر شما شیعه حسن و حسین و ابوذر و سلمان و مقداد و عمار و محمد ابی بکر بودند که چیزی از اوامر امام عللی (علیه السلام) را مخالفت نکردند و چیزی از نواهی را مرتکب نشدند و شما می گویید شیعه هستید؛ در حالی که در بیشتر اعمال مخالف و مقصر هستید …اما این مرتبه شریفی است که ادعا کردید اگر قولتان را فعلتان تصدیق نکند؛ مگر رحمتی از جانب پروردگار جبران این کار شما را بکند.»  با این سخنان حضرت آن ها استغفار كردند و حضرت جواب سلام های آنها را به آنها برگرداندند. (بحارالانوار، ج 65، دار احیاء التراث العربی بیروت، ص 158 و 159)