رسول خدا (صلّي الله عليه و آله) فرمودند: «لِغَيْرِ ذي مَحرمٍ ارَبَعة اثوابٍ: دِرعٌ وَ خمِارٌ وَ جِلْبابٌ وَ ازارٌ» (تفسير نور الثقلين، ج 3، ص 624)؛ زن در نزد نامحرمان، زن بايد چهار لباس داشته باشد: پيراهن، روسري يا مقنعه، چادر و شلوار.

پیامبر (صلی الله علیه و اله) برای زن چهار پوشش را مطلوب دانسته اند:

1- درع: پیراهن بلند تا قدم را گویند. ازهري از علماي لغت قرن سوم و چهارم درع را اين‌گونه توصيف مي‌کند: «حکي شمر عن القزملي قال الدرع ثوبٌ تجوب المرأة وسطه و تجعل له يدين و تخيط فرجيه فذلک الدرع؛ لباسي است که زن وسط آن را مي‌شکافد و براي آن دو آستين قرار مي‌دهد و دو شکاف اطراف آن را مي‌دوزد. به چنين لباسي درع گفته مي‌شود.»(تهذيب اللغة، ج2، ص 120)

2- خمار: خمار بر خلاف جلباب پوشش سر است و کاربرد آن در شعرهاي جاهلي و دوره ي اسلامي به همين معني است. امرئ القيس در وصف باران گويد: و تري الشّجراء في ريّقها      کروسٍ قطعت فيها خُمر

که شاعر در اين بيت سرهاي درختان را که از آب برون مانده به سرهاي بريده در خمار مانده همانند کرده است.

علامه طباطبائي می نويسد: خمار آن جامه اى است كه زن سر خود را با آن مى پيچد، و زايد آن را به سينه اش آويزان مى كند.

3- جلباب: محمد غوت مؤلف نثر المرجان، از مبرد می نويسد که آن پوششي است که همه تن را مثل ملحفه بپوشاند. علامه طباطبائي می نويسد: جلابيب جمع جلباب است و آن جامه اي است که زن بر خود افکند و همه بدن او را بپوشاند.

4- ازار: شلوار